Een eigen eiland van ruimte

Huh?!
Was dat niet iets dat ik zelf wilde dan??

Ik dacht oprecht dat ik best wel goed wist waar ik voor stond en wat ik deed.
Ik dacht echt dat ik mijzelf heel goed kende. Ik was/ben goed in mijn werk.
Heb de boel voor elkaar, eigen huis, onafhankelijk en een groot sociaal leven.

Toen ik mijn opleiding begon bij ‘Land van Rouw’ kreeg ik hier toch al een hele andere ervaring mee.
Diep in mij lagen er hele andere dingen verborgen. Ik wist dat ik het één en ander had meegemaakt maar welke invloed dat in mijn hier en nu op mij had, had ik minder besef van. Het had mij gevormd, dat weet ik maar dat dit beschermingsdelen waren….
Ik kwam er gaandeweg achter dat ik helemaal niet zo goed wist wat ik ZELF wilde. Wie ben ik eigenlijk echt, zonder al die lagen van bescherming en overleving.

De tijd verstreek, de opleiding bracht mij veel nieuwe inzichten, ik werkte door en ronde de opleiding uiteindelijk af.
Ik begon aan een ‘trauma training’ bij Martine Huurman waar ik destijds al in supervisie was.
Ik werkte mij op dat moment helemaal uit de naad en mijn strategieën van het overleven werkten niet meer zo goed en ik was kapot om dat in stand te houden.
Er was een kantelpunt nodig. Ik kreeg een burn-out. Stopte met werken, met de training en zat volledig ziek thuis. Ik kon helemaal niks meer.

Dit eerste deel van het verhaal verteld mij waar ik stond. Ik wist het werkelijk niet.
Dat is kwetsbaar en pijnlijk tegelijk. Ik wist niet dat ik eigenlijk in speelde op de behoefte van de ander. Ik was zo goed in het waarnemen, aanvoelen van de behoefte van de ander dat ik dacht dat ik dat te doen had, dat het van mij was. Daarbij voelde ik mij heel veel schuldig en dus verantwoordelijk voor van alles dat mijn verantwoordelijkheid helemaal niet was. Maar nogmaals ik wist dit niet.
Daarom voel ik ook dat ik dit wil delen. Omdat ik praat over ruimte in nemen, nee mogen zeggen i.p.v. ja.. Maar voor mij was dit ook een hele zoektocht.

Dus daar was de burn-out, het…. Laten we het een kantelpunt noemen.

Door langzaam mezelf te gaan leren kennen. Wie ben ik dan eigenlijk? Wat voel ik eigenlijk?
Onderscheid maken in de behoefte van de ander en de behoefte van mezelf.
Wat vind ik dan echt leuk?
Heb ik hier echt zin in?
Waarom zeg ik nu eigenlijk JA?
Als ik mocht kiezen, wat zou ik nu dan zelf gaan doen?

Waarom ben ik nu weer extreem moe?
Hoe kan het dat de energie nu letterlijk uit mij loopt?
Waarom ben ik nu verdrietig?
Waarom ben ik nu wel heel blij?

Onderzoek, spelen, hulpbronnen ontdekken, oefenen, op m’n bek gaan, lol maken, lachen, huilen.
Het is een heel veld dat openligt om onderzocht te worden.
We weten niet altijd waarom we doen wat we doen. Soms is het fijn dat we een oorsprong kunnen vinden. Om te begrijpen en daardoor wat milder naar jezelf te zijn.
Maar als we niet weten waarom, betekent het niet dat we het niet kunnen veranderen.
Ik heb veel geleerd over waarom ik doe wat ik doe. Soms vind ik dat enorm pijnlijk. Maar daardoor kan ik mild zijn voor mezelf. Ook heb ik geleerd nieuwe keuzes te maken. Een nieuw eiland aan te maken waar ruimte voor mezelf is.
Met de dingen die ik leuk vind, waar ik weet wat goed is voor mezelf, waar ik geen zin mag hebben, waar ik mij niet voor alles verantwoordelijk voel of schuldig over voel.

Ik wist direct, mijn burn-out gaat mij enorm veel opleveren.
Werd het daardoor makkelijker? Waarschijnlijk niet.
Ik was bang dat ik nooit meer beter zou worden in het begin.
Ik was bang dat alles niet waar was, dat ik niet goed was in mijn werk en ik straks weer op 0 kon beginnen.
Ik was bang mensen mij nu niet meer wilden omdat ik niet meer van betekenis was.

Allemaal overtuigingen waaruit ik leefde.
Het goede nieuws is. Dit is allemaal niet waar!
Ik ben 10 x beter(der) geworden haha!
Ik ben heel goed in mijn werk en hoefde destijds zeker niet op 0 te beginnen.
En gelukkig willen mensen mij nog steeds en ik ben nog steeds van betekenis.

Een eiland van ruimte voor jezelf!
Het is voor mij een hele weg. En mijn eiland blijft zorg nodig hebben.
Ik zeg nog steeds wel eens ja als het beter is om nee te zeggen. Is dat erg? Wat mij betreft niet.
Ik ben vooral blij dat ik onderscheid kan maken en daardoor veel beter weet wat ik echt wil.
Wie ik echt ben en waar ik echt voor sta.

Huh?
Was dat niet iets dat ik zelf wilde dan?
Die vraag komt bijna nooit meer voor… En zo wel, dan ben ik een stuk milder voor mezelf.

Er zijn veel meer thema’s aan de orde die ook mee speelden in mijn burn-out maar ik hou het nu bij dit thema.

Ik ben blij dat ik dit allemaal zelf (met hulp van vrienden, supervisie en opleidingen) heb mogen ontdekken, onderzoeken, voelen en een nieuw assortiment aan keuzes heb.
Dit maakt dat naast mijn kennis en expertise op dit gebied om mensen te coachen ik ook zelf deze ervaringen heb.
Ik voel mij daar soms nog steeds kwetsbaar in en wellicht blijft dat zo.
Misschien ook niet.. Het leuke is, het maakt mij niet zoveel meer uit.